Menu

Blog 4: On top of the world!

Op dag 8 van onze reis reden we het typisch Amerikaanse dorpje Willams in. Hier heeft de tijd stil gestaan. Oude gas stations, veel referenties aan route 66 en tientallen '50 diners. Williams ligt een klein uur van National Park the Grand Canyon vandaan en is daarom een populaire verblijfplaats voor de vele toeristen die ieder jaar de Canyon bezoeken. In Williams weten ze hier goed gebruik van te maken. Wanneer je namelijk goed kijkt, zie je dat de gas stations kleine musea zijn en alles verkopen behalve gas. Gelukkig zijn er ook echte tankstations daar, waar overigens heel veel verschil in zit qua prijs. Soms scheelt het $2,- per gallon (4 liter). 

Met een volle tank konden we de volgende ochtend op pad, na overnacht te hebben in een shabby motel, inclusief parkeerplaats rondom de kamers, knipperend billbord met de tekst: "free use of microwave and free coffee machine in room", vrouw aan de balie zonder tanden wiers hoofd te vol zat om vragen te beantwoorden, en bruine bar met stamgasten, idem zonder tanden. 

Vandaag zouden we de Bright Angel trail gaan wandelen, midden in de "South Rim" van de Grand Canyon. Een tocht van vier tot zes uur, waarvan 1,5 mile bergafwaarts en 1,5 mile bergopwaarts. Vooral dat laatste bleek vermoeiend, maar niet onmogelijk. Met een pas alsof ons leven er vanaf hing, hebben we de Canyon getrotseerd én overwonnen. Tijdens de hike zijn we meer Nederlanders tegengekomen dan bij Friet van Piet in Lloret de Mar, maar waarom Nederland in grote getale is uitgerukt naar dit deel van de wereld blijft een raadsel. 

Zonder gevoel meer in onze kuiten, bovenbenen en billen liepen we vervolgens arm in arm naar de finish. Maar iets is het nooit zo waard geweest als het adembenemende uitzicht tijdens de tocht. De Canyon bestaat uit verschillende kleuren lagen steen, die we steeds als we dieper de berg in liepen van een ander perspectief konden bewonderen. Prachtig! Je voelt je zo klein bij zo'n wonder van de natuur, maar tegelijkertijd hadden we het gevoel "on top of the world" te staan. Een heel bijzondere ervaring. 

In de avond hebben we Italiaans gegeten op een dakterras midden in Williams, waar ze live "Hotel California" speelden, inmiddels een beetje de theme song van onze vakantie (toen we landden in New York speelden ze het af in het vliegtuig en ook tijdens de uren in de auto zingen we lekker mee). Na acht bruchetta en meatballs pomedori hadden we nog net de kracht om naar ons motel te lopen, waar we onderweg een aantal pitstops bij '50 auto's langs de kant van de weg maakten. Of deze nog kunnen rijden weten we niet, in Williams weet je nooit wat echt is of nep, maar wat maakt het uit, ze zijn awesome! 

Gelukkig mochten we de volgende dag wéér naar het park. Dit keer zijn we niet de canyon ín gelopen, maar hebben we de hele zuidkant (South Rim) bewandeld, van West naar Oost, langs de afgrond, op smalle paadjes waar soms een uur geen mens te zien was. Tussen de grote groene bomen maar ook tussen vreemde, horrorachtige, grijze bomen die versteend leken, of verbrand, waanden wij ons in een Tim Burton-achtige wereld. Even dachten we aan te komen in Town of Spectre, maar wanneer we links van ons keken verraadde de schittering van de zon op de grote rotsen waar we echt waren: op de indrukwekkendste plaats op Aarde. Langs de South Rim waren uitkijkpunten gemaakt, met de mooiste vergezichten van het national park. Bijgevoegde foto's doen tekort aan wat er te zien is in het park, maar het geeft een idee van de pracht van de bergen. 

Na zes uur genoten te hebben van de wondere wereld die de Grand Canyon heet, leken onze benen zelf inmiddels van steen en dachten we aan het warme badje in onze motelkamer. Om 20.00u. lagen we uitgeteld in bed, onszelf afvragen hoe we in godsnaam de volgende dag Las Vegas op pumps zouden overleven. 

We"ll see you in Vegas! Voor nu: on the road again to catch some eyecatchers!