Het was 's avonds laat, pikkedonker en we waren moe van een hele dag rijden. Gelukkig zagen we ergens helemaal in de verte een lichtje branden. Nee, niet het licht van een ster boven een oud schuurtje met ezels erin en drie wijzen op de koffie, maar het blauw flikkerende licht van Motel 99 langs de Highway 99, ons motel voor de komende twee nachten. Zo romantisch als dit verhaal dus niet is en ook niet gaat worden, zo romantisch waren ook de grote trucks op de parkeerplaats, mannen met snorren en een uithangbord langs het motel met schaars geklede vrouwen erop en hun telefoonnummers erbij. Het zwembad, het middelpunt van dit al, was evenmin romantisch te noemen: het 'zwarte bad' kreeg zowaar een andere betekenis dan het bad waar je in mag als je gewoon héél goed kan zwemmen. Als we íets van Vegas geleerd hadden, was dit het wel: you can't win them all.
Vol goede moed trokken we onze wandelschoenen de volgende ochtend weer aan, zwaaiden we de truckers gedag en reden we op weg naar Sequoia National Park, zenuwachtig voor onze meet & greet met General Sherman. Onderweg naar deze grootheid der Aarde, stuitten we al rijdend op een beer. Een bruine beer in het wild! Vanwege deze bijzondere gebeurtenis ontstond een kleine opstopping op de weg, waardoor we uit konden stappen en maar liefst zeven mislukte foto's konden maken van zo'n beetje het hele park, behalve de beer. Toen Bruintje (zoals we hem/haar noemen) via het fototoestel hongerig onze kant op leek te kijken, renden we terug naar de auto, deden de deuren op slot en reden we voorzichtig langs de file. Beren - wij 1-0. Dat moet beter kunnen.
Al trillend vervolgden we onze reis richting Congress Trail, het wandelpad bij General Sherman. Na anderhalve mijl lopen bereikten we hem dan eindelijk: onze GROTE held. Met een diameter van ongeveer 11 meter is dit de grootste sequoia boom ter wereld. In het park staan hogere en dikkere sequoia's, maar niets overtreft deze koning in inhoud. Als je IEDERE dag een bad zou nemen, 27 JAAR lang, zou je met het water deze boom kunnen vullen. Nu zou dat in Californië niet zo'n goed idee zijn vanwege de heersende droogte, maar het toont dus hoeveel water erin kan. Like, a lot.
Dit letterlijke hoogtepunt van de dag zou haast niet overtroffen kunnen worden, ware het niet dat we met de auto op weg naar een andere wandelroute (Moro Rock, een torenhoge berg wandelroute) in het park nog een beer tegenkwamen. Een zwarte beer dit keer, die rustig bezig was over te steken. Dit keer zou het ons niet gebeuren om geen bewijsmateriaal van dit glorieuze moment te hebben. Met onze camera in de aanslag, op video stand, maakten we onderstaand filmpje. Om je in facebook-termen lekker te maken en ervoor te zorgen dat je het filmpje bekijkt: "Wat er toen gebeurde, had niemand ooit kunnen voorspellen... " Geen zin om te kijken en toch weten wat er gebeurde? Plotseling kwam achter Blackie een ini mini baby-beertje aan gehuppeld. Liefde op het eerste gezicht. We begrijpen het als je nu alsnog het filmpje wil bekijken, neem hiervoor de tijd en wees erop voorbereid warm in het hart te geraken. Beren - wij: 1-1.
Allebei dachten we, dat we nu we dit gezien hadden, we wel rustig konden sterven, echter in spreekwoordelijke zin. Uiteraard hadden we niet kunnen denken dat we twee uur later, na onze bergwandeling, bijna een beren-mijnenveld op zouden lopen. Dit veld was zo mooi groen, vol planten en bloemen en dit zou de perfecte plek zijn om ons zojuist gemaakte filmpje dertig keer te bekijken. Beren, het zijn net mensen (alleen dan vierduizend keer sterker en gevaarlijker), gezien het feit dat ook zij graag in dit veld chillen (en wellicht filmpjes bekijken, dat weten we niet). Gelukkig bekroop ons net op tijd een licht gevoel van wantrouwen jegens dit veld, gezien het geringe aantal mensen (geen) op deze uitmuntende locatie. Toen we vervolgens toch maar om het veld heen liepen in plaats van er doorheen te banjeren, dankten we god en elkaar op onze blote knietjes voor ons goed aangeboren instinct. Er bleken namelijk vijf beren verstopt te zitten, die we allemaal konden bewonderen vanaf de andere kant van het veld. Beren - wij 1-2. Maybe we can win them all.
Gelukkig, het was onze tijd nog niet, maar het was inmiddels wel tijd om te gaan. Dit keer zwaaiden we de beertjes gedag en zijn we gezellig langs de snelweg naast ons motel Mexicaans gaan eten. Met tortillabuiken op naar Yosemite de volgende dag, weer een berengezellig avontuur tegemoet! Buenos nacho's guacemoles!
Yosemite
Maandenlang zijn we bang gemaakt voor beren in Yosemite National Park. Eten meenemen, wat zeggen we, zelfs aan eten dénken in dit park was uit den boze. Alles moest uit de auto zijn, van etenswaren tot zonnebrandcrème en lipgloss. In ons handige 'Californie & Grand Canyon Insight Guide' staat letterlijk dat er ongeveer vijfhonderd zwarte beren leven in Yosemite en hun reukzin zeven keer beter is ontwikkeld dan die van een bloedhond. "De dieren breken zelfs uw auto open voor een vrucht of een tube tandpasta die in de kofferbak ligt" (p. 213). Nu hebben we een prachtige huurauto met een verzekering tegen het kwijtraken van de auto, maar de verzekering voor vandalisme door zwarte beren hebben we niet afgesloten. Zonder smeersels op onze huid en met volle buiken van het ontbijt van ons Days Inn motel (wij zouden die dag geen eten meer aanraken in het park hadden we al afgesproken in januari 2015) zijn we van start gegaan bij de Lower Yosemite Falls. De Yosemite Falls zijn watervallen waar het allemaal om te doen is in dit park, en waarvan het uitzicht het blijkbaar waard is om door een beer opgegeten te worden. You win some you loose some, right? Wat dat betreft is het net Vegas, alleen is dit meer Russisch Roulette.
Toen we de Yosemite Falls dan eindelijk zagen in de verte en van onder (Lower Falls), werden we zo aangetrokken tot dit vergezicht dat we nietsvermoedend het geluid van stromend water volgden, off-road. Op het moment dat we erachter kwamen dat we per ongeluk nog een groene appel onderin in onze tas hadden, hoorden we een enorme brul die zowel van een uitgehongerde beer kon zijn, als van een mountain lion, die waarschijnlijk net zo gevaarlijk is als de beer, net zo hongerig is en minstens zo'n sterke reukzin heeft. Tijd om hier bij stil te staan hadden we niet en vanaf toen ging alles in een roes. We scheurden de tas sneller open dan Edward Bella redde van een auto ongeluk in het eerste deel van Twilight, gooiden de appel -------verder dan -de planeten van elkaar af liggen in Interstellar----------- en renden harder weg dan Forest ooit gedaan heeft.
Maar... Niets te zien. Geen beweging, geen grote sterke wezens in onze omgeving te bekennen. Hadden we het wel goed gehoord? Overtuigd van het horen van een brul van welk dier dan ook, maar wetende dat het niet in de buurt kon zijn, bedaarden we enigszins, zittend op een rots. Toen we rechts naast ons keken, leek het of we water zagen branden en we in een horrorfilm met bezeten voorwerpen terecht waren gekomen: DAAR lag de groene appel. In drie stukken. Wel hard gegooid, maar niet zo ver dus. Oeps. We geven voor het gemak de roes de schuld.
Hierna besloten we dat het slimmer was om de al uitgestippelde wandeltochten te lopen in het berenpark, in plaats van klakkeloos het water te volgen. We hebben de Upper Yosemite Trail gelopen, in de bergen op onverharde paden. Toen we eenmaal op plaats van bestemming waren na twee uur, zou het uitzicht op de watervallen betoverend moeten zijn. Niets bleek minder waar helaas, want in de zomer staan de watervallen zo goed als droog. Al die doodsangsten, dat gezwoeg, de honger (het was inmiddels zes uur na aankomst en het enige aan voedsel dat we hadden, hadden we stuk gegooid), bleek voor niets. Veel dichterbij de waterval, of 'val' liever gezegd, konden we niet komen.
Toch was deze tegenvallende waterval nog een geweldige highlight vergeleken met "Mirror Lake" een meer dat zo groot, blauw en helder zou zijn, dat de bergen erin weerspiegelen. Na een nieuwe wandeltocht van een uur kwamen we bij dit teleurstellende stukje natuur aan. De enige weerspiegeling die hier te vinden was, was die van ons gezicht in onze bezwete armen. Ons lichaam bevatte meer water dan Mirror Lake, wat dus nergens op leek.
Ondertussen hadden we nog geen beer gezien, en hadden we honger als een paard. We hebben lekker recalcitrant buiten bij een restaurant in het park ons eten opgegeten (vreemd dat ze een terras hebben in een park waar je nog geen tube tandpasta in je kofferbak mag hebben). We besloten dat we het wel gezien hadden in Yosemite. Geen park voor dit seizoen! De foto's die in de Californië Insight Guide te zien zijn, lijken in niets op wat er daar werkelijk te zien is in de zomer. Mocht je nu naar aanleiding van dit verhaal tóch erg nieuwsgierig zijn geworden naar Yosemite (in andere seizoenen schijnt het prachtig te zijn) of naar een van de andere parken, we hebben nog een kaart t.w.v. $80,- waarmee je circa tachtig nationale parken in de Verenigde Staten kan bezoeken. Mocht je die kunnen gebruiken, let us know! De kaart is nog een jaar geldig.
Dat waren de nationale parken voor nu. We hebben grootse wereldwonderen mogen ervaren en hebben ons daardoor soms even net zo groots gevoeld, maar ook enorm klein. Het was fantastisch en bovenal berengezellig!
Voor nu: on the road again to catch some eyecatchers in San Francisco!
