Tijd voor een vierdaagse self drive: een roadtrip vanuit Chiang Mai naar de Gouden Driehoek (de grens met Myanmar en Laos) en weer terug. Tenminste, dat was het idee. We kregen van de reisorganisatie een boekje mee met route en de adressen van de resorts waar we zouden overnachten.
Stipt om 9.00u. staat Horatius, betrouwbaar als hij is, ons op te wachten: een super dikke bak met stuur aan de andere kant. Het is hier rechts zitten, links rijden. Dat klinkt als een gelikte politieke quote maar niets is minder waar: het is de harde Thaise realiteit die wij moeten ondergaan. Gelukkig valt het mee en binnen een uur scheuren we door de bergen alsof we nooit rechts gereden hebben. Horatius onze hybride hengst laat ons niet in de steek. Hier kunnen we wel aan wennen!
Maar na 3 uur is de roadtrip voor die dag helaas al ten einde volgens het boekje. Wij houden niet zo van volgens het boekje en daarom besluiten we de rest van de dag de binnenlanden in te rijden en op ontdekkingstocht te gaan. We stoppen in kleine dorpjes om eten te kopen dat we niet kennen, koffie te drinken, bananen te plukken en te kletsen met de locals. Dat laatste blijkt nogal eenrichtingsverkeer, gezien er niemand Engels spreekt. Als we het zoveelste chemische koekje op hebben (was het koek?), gaan we naar het resort.
We belanden in een soort horror story: het regent en het park is volledig verlaten. Letterlijk geen hond te zien en geloof ons, dat is knap in Thailand! Met een zaklamp in de ene hand en paraplu in de andere manoeuvreren we over de paden (en padden!) op zoek naar gezelligheid. Maar wij zijn de enige gasten in het restaurant die avond en bij het ontbijt en zo gezellig zijn we niet. Dan besluiten we dat we naam 'self drive' de eer aandoen die het toekomt. We gooien het boekje met de route overboord en rijden, self, naar Pai, een stad in het Noorden waar we goede verhalen over horen (thanks Elleke!).
Pai blijkt een ware oase van hapiness, met hipsters & happy hours. We verblijven in een paradijselijke plaats midden in het centrum. Mét zwembad, dat omgeven is door palmbomen en eindelijk, hier in Pai schijnt de zon! We huren een scooter (Hank, de tropische tweevoeter) en verkennen de omgeving. Onderweg stoppen we bij wat later bekend zou staan als onze favoriete smoothie tent van Thailand, Om Garden's Café. Coco loco, de smoothies hier zijn een ware smaaksensatie! Wij zijn meteen verslaafd aan de ananas, passievrucht, kokos smoothie en zijn hier ook de dagen erna kind aan huis. Never change a winning team, zo luidt ons motto vanaf dan.
Als we na een frisse duik klaar zijn om Pai by night te ontdekken, worden we met een tuktuk naar een avondmarkt gebracht. Nou ja, náár... eerder IN de markt, want de taxichauffeur deinst nergens voor terug en sjeest gewoon dwars door de straat, tussen de mensen en kraampjes door, om ons op de ideale plek af te zetten. De tuktuk lijkt wel de gouden koets tijdens prinsjesdag en wij voelen ons koninginnen. Wij pakken ons momentje en zwaaien 'Maximalesk' iedereen toe. Wanneer je de kans krijgt, laat je die natuurlijk niet liggen.
Op de markt eten we super lekkere Thaise hapjes (vooral lot's and lot's of guacamole, om eerlijk te zijn). Als we langs bar 'Why Not' lopen, denken we ach, why not? en bestellen we een cocktail. Why Not is niet alleen de hotspot van Pai, maar ook (en vóóral) onze levensinstelling vanaf dat moment en zo belanden we in de wondere wereld van wereldreizigers: de backpackers. Want binnen vijf minuten voegen zich mensen uit alle uithoeken van de wereld bij ons aan tafel, mensen die we meteen vrienden noemen, zoals dat gaat in het backpackers bestaan leren we.
Als echte 'hokjesmannen' dompelen we ons onder in dit vrolijke, ietwat chaotische nomadenbestaan. Alles draait om gratis shots, happy hours, en we rennen van kroeg naar club, steeds naar waar hét op dat moment te doen is. Geloof ons, de timetable van Lowlands is er niets bij, alles is tot in de puntjes uitgedacht en gepland. Het is marathonlopen. We halen de eindstreep dan ook ternauwernood, maar of we trots kunnen zijn valt nog te bezien. Undercover backpacken is moeilijker dan verwacht en gelukkig kunnen we de volgende dag (6 gebakken eieren en 2 liter koffie later) lekker uitrusten in het zwembad.
Fuck de Gouden Driehoek, denken we, als we bedenken dat de Gouden Driehoek eigenlijk niets anders is dan het Aziatische Drielandenpunt. Hier kan nooit veel te doen zijn. Wij blijven, met Horatius, in Pai en dit heeft niets te maken met omgekeerde magen en terugkerend spiritus (FREE SHOTS!). Gelukkig zijn we na een paar uur weer fris en fruitig. We nemen Hank weer mee op pad en herhalen de dag ervoor, exclusief de cocktails, natuurlijk. Om 8 uur 's avonds liggen we uitgeteld op bed, nadat we onze vrienden tegenkomen op straat en we ze met alle kracht die we nog in ons hebben welterusten wensen, ook zij gaan slapen. Het backpackersleven is niet voor iedereen weggelegd...
De volgende ochtend vliegen we al vroeg naar Surat Thani, het zuiden. Het zuiden zou gelijk moeten staan aan zon, maar zoals veel in het leven loopt het net ff anders dan gepland. We reizen naar Khao Sok National Park, waar we de dag goed beginnen met een kanotocht in een rivier, omringd door de mooiste bergen. We krijgen verse thee uit een bamboemok en eten ongeveer 36 mini-bananen. Dat mag, omdat ze mini zijn.
Als we terugkomen bij het resort, begint het gedonder. Letterlijk, en dat houdt niet meer op. De volgende dag staat een boottocht en een trekking door de bergen gepland, plus overnachting in het meest primitieve huisje tot nu toe (4 muren, een soort van waterdicht dak, een soort van bed, geen toilet, tenzij je de rivier meetelt). Optimistisch, naïef, welwillend, goedgelovig. Enkele woorden waarmee je ons kan beschrijven in het begin van de tocht. Chagrijnig, doorweekt, gesloopt, verloren. Een greep uit de woorden waarmee je ons kan beschrijven na de tocht en bij aankomst bij de huisjes. Menig Thaise douche zou jaloers zijn op de hoeveelheid water die naar beneden klettert, op ons soort van afdak. Wat zeggen we, de Erawan Watervallen zouden nog jaloers zijn.
Het is daar en dan dat we besluiten om alleen nog water op ons te krijgen in de vorm van een zwembad of zee: Koh Samui en Ko Phangan (lees: oneindige zonneschijn) here we come! Drie uur later zitten we op de ferry naar een nieuw eiland. Ferry nice!!
Nu kunnen we nog heel veel schrijven over de afgelopen tien dagen maar het komt allemaal op hetzelfde neer, echter in willekeurige volgorde. Opstaan, zwemmen, bedenken wat we willen ontbijten, uren niks doen, inmiddels lunchtijd (is het al zo laat?!), ontbijt komt te vervallen, scooteren, lunchen, zwemmen, op zoek gaan naar de beste smoothies in town, scooteren, zwemmen, douchen, dineren, drankje doen, slapen. Oké, toch best wel in deze volgorde, eigenlijk. Genieten met GROTE zachte G!!
En natuurlijk op de laatste dag, de full moon party onder de full moon parties! When in Ko Phangan... Onze eerdere backpackers ervaring blijkt allemaal naar dit moment te hebben geleid. Wij zijn er klaar voor! We trekken ons meest fluoriserende jurkje aan, kopen onderweg een lichtgevende bloemenkrans en vieren de volle maan zoals we die nog nooit hebben gevierd! Samen met zo'n 20.000 anderen dansen we in de stromende regen op Icona Pop en Justin Bieber, terwijl we uit roze buckets gin tonic drinken. Als de zon opkomt is het tijd om naar huis te gaan. Nog één duik in de zee, nog één keer zonnebrand smeren (nu zijn ze écht op), nog één keer de was laten doen (weer een taak minder voor thuis) en nog één keer sex on the beach (de cocktail natuurlijk). Het zou te makkelijk zijn om te eindigen met 'Thailand 2017: je was fantastisch' en een goede uitdaging gaan we niet uit de weg. Daarom, tabee, Thailand! Wij veroverden jou, maar eigenlijk was het andersom...
