De Grote Breakdown. Zo kunnen we week 3 het best typeren. Wat begon als feest (ja, carnavalsmaandag viel ook nog onder week 3 ;)) eindigde met tranen. Misschien juist vanwége die carnaval. Het leek zo leuk. Maar je wordt niet fit als je er niet 100% voor gaat. Dat maakt onze trainer ons maar al te duidelijk. We worden afgestraft.
Net wanneer we cardio leuk beginnen te vinden, beginnen we het te haten. Er ontstaat een haat-liefde verhouding met ‘De Hellingloper’. We weten dat het nodig is, maar god wat is het verschrikkelijk. Steeds als de eerste minuut is verstreken (en we dus nog 29 minuten moeten!) vragen we onszelf af wáárom we dit doen. Vrijwillig. Steeds ook denken we dat we het niet volhouden. Waar Lynn in superfocus gaat en niet meer kan praten tijdens het hellinglopen, voedt Britt haar verslaving aan Internetgekkies. Dan valt er tenminste nog wat te lachen. Hoewel, onze trainer lacht zich ook kapot. ‘Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten’ is zijn motto. Bedankt.
We gaan stug door en houden ons voor dat we al bijna op een kwart zitten. Een kwart is al bijna de helft! Maar toen was daar Zwarte Zaterdag. Deels verwacht, deels onverwacht. Het moment moest er ooit van komen: de Grote Breakdown. Je ziet het altijd op tv bij afvalprogramma’s, maar eigenlijk bij ieder programma met een challenge. En nu dus bij ons.
De grootste oorzaak is het weegmoment. We blijken allebei te zijn aangekomen en dat weegt zeker mee tijdens de inzinking. We doen deze challenge niet om af te vallen, want we willen juist áánkomen. In spieren! Maar volgens onze trainer zijn deze extra kilo’s waarschijnlijk geen spieren na ‘pas’ drie weken. Hier merken we duidelijk een verschil in visie. Waar wij spreken van ‘al’ drie weken, ziet hij een klein beginnetje. Waar zichtbaar resultaat nog niet aan de orde is. Een dikke tegenvaller.
Op Zwarte Zaterdag maken we de balans op en de tranen vloeien. We doen toch hartstikke ons best?! In twaalf weken gooien we ons leven 180 graden om! Van niet sporten, naar iedere dag. Geen alcohol meer. Op tijd naar bed. Vroeg opstaan om kapot te gaan op de hellingloper (zou die haat-liefde verhouding hier ook iets mee te maken hebben, misschien?). Ons leven staat volledig in het teken van sporten: kilo’s, gewichten, trainingsschema’s, legday, chestday, spierpijn, rustdagen (niet te verwarren met weekend), havermout, ongezouten noten, kurkuma en ga zo maar door… Is het genoeg?
Ook spierpijn is aan de orde van de dag. We zijn allang vergeten hoe het is om recht te lopen. Om normaal een trap af te kunnen. Om zonder gebruik van onze handen op een wc te gaan zitten. Om in bed ‘gewoon’ om te draaien. Zoetjes aan went het. “Het went niet alleen, het leidt tot een verslaving”, horen we van verschillende mede-sporters. Dat punt hebben we nog niet bereikt, bewijst zaterdag. Maar na de diepste dalen volgen de hoogste pieken, toch? We gaan het zien volgende week!