Eindelijk, we zijn over de helft! En dat zie je! Lynn heeft blokjes in haar buik waar Lego U tegen zegt. Britt maakt squads alsof ze een boterham smeert en heeft hierdoor zowaar billen. Je merkt, we gaan voor goud!
Dit was ook de week van de eerste keer trainen zonder elkaar. Britt hardlopen in Parijs, Lynn hardgaan in de sportschool. Lynn hoopte op wat medeleven van de trainer (alleen is ook maar alleen), het tegendeel gebeurde. Geen getreuzel, geen gezeur, maar gewichtheffen! Als een bezetene gaat Lynn aan de slag, want ze laat zich niet kennen. Zeker niet nu we over de helft zijn en onze conditie steeds beter is.
Ook Britt merkt dat. Die had nog uren rond kunnen rennen in de Lichtstad. Uiteindelijk niet gedaan natuurlijk, we moeten ook nog wat energie voor de rest van de week overhouden. En maar goed ook, want deze week krijgen we een van de zwaarste legdays EVER. Met squatten heffen we ons eigen lichaamsgewicht waarbij we bijna door onze benen gaan. Het is op dat moment dat we een intens respect voor mieren ontwikkelen. Mieren heffen wel 10 tot 50 keer hun lichaamsgewicht. Mieren sporen niet.
Lynn mag vervolgens verder met een apparaat dat iets wegheeft van de Phyton van de Efteling. Zonder automatisering. En maatje naast je. En adrenaline. En al het andere wat de Phyton een leuke attractie maakt. Ze heeft er nu nog last van. Britt mocht gelukkig door met legday. Honderdmiljoen lunches. De oefening, niet het eten.
Met spaghettibenen proberen we de trap af te komen in de sportschool. De vraag rijst keer op keer: wáárom heeft deze sportschool een trap. Wáárom geen roltrap. Een lift. Een glijbaan. IETS om naar beneden te komen zonder de beentjes te gebruiken. Na veel zuchten, zwikken en zwoegen lukt het. We zijn beneden. Over een rit in de Phyton gesproken…
Eenmaal beneden gooien we er nog even een eiwitshakje in. Zoals het echte #fitgirls betaamt, natuurlijk. Ons zullen ze morgen niet hebben! Geen spierpijn in het weekend. No we can’t, blijkt later.
