Niet falen maar balen. Dat is de les van deze week. Iedereen waarschuwde ons al, een terugval is niet meer dan normaal. En als daar dan de eerste lentedag aanbreekt, blijkt het onmogelijk om de verleiding te weerstaan. Het is terrasweer. Weer. En terras betekent wijn, helaas. Van anti- naar pro-secco. We zwichten…
Maar natuurlijk mogen we onszelf ook een schouderklopje geven, we zijn ook maar gewoon mens. En mensen hebben het in zich om af en toe een oogje dicht te knijpen. Juist omdat we zoveel sporten vergeven we onszelf een misstapje. Of twee.
Het blijkt namelijk steeds moeilijker om onze nieuwe levensstijl vol te houden. Dat klinkt hartstikke stom, want het is immers onze nieuwe levensstijl. Toch is een regime van sporten, werken, rust en regelmaat niet helemaal geweldig. Het is fijn, maar heeft ook een keerzijde.
Steeds nee moeten zeggen tegen de geneugten van het leven. Iedere dag focussen op fit zijn. Het voelt superfijn om te merken dat onze conditie mega vooruit gaat. Ons lichaam sterk wordt. Dat we uren kunnen hellinglopen, terwijl dat in het begin de hel op aarde was.
En we zijn blij en dankbaar voor José, die ons NLP trainingen blijft geven. We beseffen hoeveel we elke dag leren en dat is ook veel waard! We leren over onszelf, hoe gestoord we zijn dat we twaalf weken iets doen wat we niet leuk vinden. We beseffen ons hoe raar het is dat we ‘alleen nog maar willen doen waar we gelukkig van worden’ en dan EXACT het tegenovergestelde doen. Om een challenge aan te gaan.
Waar we dachten dat zo’n strijd niets oplevert, beseffen we nu: het levert alles op. We gaan over grenzen. Leren over discipline (en het gebrek eraan). Leren over onszelf en over elkaar, elkaar motiveren, stimuleren, maar ook elkaar bekritiseren. Meer dan ooit, want dat lange lontje dat we hadden is tegenwoordig heel wat korter. Erg grappig soms, hoe we soms wat snauwerig kunnen zijn. That’s new! Zoals gezegd, super fijn om in zo’n korte tijd zoveel te leren! Oh school of life...